Anneme...

Anneler günü ile ilgili bir yazı yazmak istedim. Öyle anneme özel. Ne yazsam az geldi, ne yazsam yetersiz göründü. Kelimeler yeterli değil, nasıl anlatsam annemize olan şükranımızı dile getirir ki? Hangi kelimelerle anlatırsın annenin fedakarlığına duyduğun minneti. Birde öyle bir duygu ki, alırsın ama hiç borçlu da hissetmezsin ya kendini…Hiç pişmanlık duymazsın karşılığını veremiyorum diye…Senin görevin artık kendi çocuğunadır. Senden aldığını onunda kendi çocuğuna vereceğini bile bile, hiç hesapsız, hiç yüksünmeden verirsin neyin varsa…

Gene kendimden biliyorum basittir ama, teşekkür mutlu eder anne yüreğini…. 40'lı yaşlarıma bir kaç yıl kaldığı halde, her çaresizliğimde anneme koşup sarılmak istediğime göre anneciğim, önce teşekkür ederim ki varsın! 

Beni büyütürken elbette birçok sıkıntıya, yorgunluğa, zahmete katlandın ama benim o çocuk gözlerimde bile minnet duyduğum, gece altımı ıslattığımda sevgiyle çarşaflarımı değiştirdiğin için, birşeyi tutamayıp düşürüp, döktüğümde, hiç bağırmadığın için, teşekkür ederim. 

Türk filmleri gerçekmiş dedirten bir hayat hikayen olduğu halde, hiç pes etmeyip, defalarca, en gururlu şekilde ayakta kaldığın için ve benim hayatımda en önemli dersi "Herşeye rağmen bir çözüm bulmam lazım, başaracağım!" ı bana öğrettiğin için,hem teşekkür ederim, hem de minnetarım. 

Ne olursa olsun hayatı seven, hep neşeli, hep çocukça mutlu, herkes adına mutlu, hiç kimseyi kıskanmayan, hiç tanımadığı birilerine ait, kocaman güzel bir ev gördüğünde içindekiler huzur ve sağlıkla oturabilsin, keyfini çıkarabilsin diye dua edecek kadar yüce gönüllü, hep mütevazi,  gördüğüm nadir gerçekten iyi insanlardan biri olduğun için teşekkür ederim. Çünkü benim hayatta iyiliğe olan inancımda, en büyük umudumsun. 

Geçen gün izlediğimiz filmde, çocukların annesi öldüğü için üzülüp üzülüp boynuma sarılan Defne'nin bana, "Anne sen hiç ölme, beni sakın bırakma dediğinde benim söz verdiğim gibi, sende bana söz verir misin anne? Beni sakın bırakma, olur mu anne?