Anneler Günü'nden önceki cuma sabahı, herşey ters giderken, Defne'nin sınıfından içeri girmemle herşey değişti. Önceden belirtmişlerdi, annelere kahvaltı olacaktı. Tamamen aklımdan çıkmış. İnatlarıyla beni delirten miniğim, hemen şifalı yumuşaklığına döndü. Kahvaltıda beni güzel ağırlamak için elinden geleni yaptı.
Defne'nin minik elleriyle hazırladığı hediyeleri, mücevher kutusu ve bileklik, sabahki karamsarlığımı 'Ben ne şanslı bir insanım!" a döndürdü.
Evde gözlerim nemli, kahvemi yudumlarken, birgün önce arkadaşımın elime tutuşturduğu zarf aklıma geldi. İçinden kendi çektiği fotoğraftan yaptırdığı kartta, anneler günü tebriği çıktı. Tüm çehremi pozitif bir enerji kapladı. Sanatçı, sanat sever, güzellik yaratabilen dostları olmalı insanın...Birkere daha kıymetini bildim arkadaşımın, birden günüm ışıldadı.
Bu keyfi fırsat bilip, eşimin anneler günü hediyesinin ilk denemesini yaptım. Yani telefonuma lens takıp makro çekimler yaptım.
Mutfak setinin üstündeki manzaraya bakıp huzuru yakaladım. Evin her yerinde sık sık görülen, evin kızlarının favori şeyleri, bizler, geçtiğimiz dönemler hakkında da önemli ipuçları taşıyordu. Defne' nin pengueni, Yasemin' in küpeleri, benim telefon lenslerim...
Pazar günü uzun bir yol yapıp, Goldengate Köprüsünü aştık.
Yolculuğumuzun sonunda, güzel bir kutlama vardı.
Sausolito güzel bir İtalyan sahil kasabası.
Güzel arkadaşımın anneler günü hediyesi. İçinden çok şık bir şekerlik çıktı ama, ben paketindeki sanatta takılıyım hala.
Bunlarda Yasemin'imin hediyeleri. Mücevher kutusu onunki de, tesadüf. İçinden kalpler içinde, ''Sen Dünyanın en iyi annesisin", "çok güzelsin."... gibi notlar vardı. Bayıldım, bayıldım... Hazırladığı kartta digital kopyası olmayan evlilik resmimi kullanmasına bozuldum ama kart çok çok güzeldi, pek birşey diyemedim. Ben ne şanslı bir anneyimden başka...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder