Aşk

Geçenlerde Facebook’ta İstanbul’dan bir arkadaşımla karşılaştık. Kısaca yazıştık. Oğlunu sorduğumda “Çoook tatlı. Aşığım ben ona!”, dedi. “Yani gerçekten Çiğdem, aşığım..” dedi beni ikna etmek ister gibi. “Bilmez miyim..” dedim, artık her şey onlar için, bu aşk değilse ne?

Kimin yaşamı, gerçekten, kendi yaşamımızdan daha kıymetli, kimin için gözümüzü kırpmadan kendimizi feda ederiz?

Artık ölüyorum, bir adım dahi atamam diye yatağıma uzandığımda,acaba üstleri açık mıdır diye aklıma düşüp, kalkmamı sağlayan gücün adı ne?

Onları koklarken, ilk kez nefes alıyormuşum gibi derin derin içime çekmemin, her seferinde ilk kez dokunuyormuş gibi ellerinin sıcaklığına doyamayışımın nedeni ne?

Onların korkularının, en ufak acılarının benim içimi kor gibi yakmasına ne demeli?

En güçsüz, yasamaya cesaretim olmadığı zamanlarda bile, onların ihtiyacı olursa aslan cesaretini bana veren ne?

Sevdiğim şeylerden defalarca vazgeçmemin, istediklerim için sıramın gelmesini sabırla beklememin, kendime lüks gördüğümü onlara hak görmemin, ölmekten, hastalanmaktan sadece onlara destek olamayacağım için korkmamın anlamı ne?

Çokça istedikleri halde, hiç durmadan vermek istememin sırrı ne?

En bıkkın zamanlarımda, karanlık düşüncelerimi, ışıklarla donatan, hayatımı tazeleyen, tekrar tekrar yaşama sevinci veren, bu bakışların gücü nereden?

Önceden o kadar pervasız ve aptalca cesurken, şimdi risk almayışımın, planlarım ya istediğim gibi gitmezse diye endişelenip, uykularımı kaçırmamın suçlusu ne?

Nereden gelirse gelsin, hangi anlayışta olursa olsun, ne kadar farklı olursak olalım, diğer annelerin,babaların gözünde yakaladığım ve bizi biranda birbirimize yaklaştıran, aynı yapan, ışığın adı ne?

AŞK!


İşte bu nedenle biz, kendimize çocuksuz zamanlar hediye etsek de, sevgililer günü ayrı! Biz sevgililer gününü, hep 4 sevgili kutluyoruz. Öyle şık bir yer olamaz tabii, onlara uygun, rahat edebilecekleri, lokal bir yerde oluyoruz. Kimin umurunda! Biz dört gönül bir olunca, samanlık seyran bize.