Her sabah gözümü açar açmaz, Türkiye ile ilgili haberleri hızlıca tarıyorum cep telefonumdan. Benim hem ayılma metodum, hem de hekesin güvende olduğundan haberdar olmak istiyorum. Belki ailemden değil ama ülkemden haberler hep üzücü. Hele son dönemdeki şehitlerimiz, Van depreminin hikayeleri gözlerimi doldurup boşaltıyor sürekli. Annelerin akıl almaz fedakarlıklarına ancak yüreğimizde cevap buluyoruz. Özellikle geride kalan anne babalar için ve erken yaşta öksüz kalan çocuklar için, içim bir başka yanıyor. Hani okadar ki söz bile bulamıyorum söyleyecek, sessiz çığlıklar atıyorum. Hep dualarım o çocukların kendi annelerinden bile daha iyi bakılacakları ailelere gidebilmeleri…Çok sevgi görmeleri. ..Ya evladını kaybeden anne babalara ne dileyebilirim? Düşündüğümde içimden çıkan o sessiz çığlıklar… Allah sabır versin, o kocaman sevgilerini kullanabilecekleri güzel imkanlar versin.
Hayat pamuk ipliğine bağlı. Bir sonrasında ne olacağını bilmemize ve kontrol etmemize imkan olmadığına göre, bu anı iyi yaşamalı. Ne yapmayı arzuluyorduksa şimdi yapmalıyız. Ne söyleyeceksek şimdi söylemeliyiz. Bu son şansımız olabilir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder