Bugün Bayram

Bayram anılarımı düşündüğümde, gözümün önünde canlanan ilk anılar, tatili fırsat bilip şehirden kaçışlarım değil. Günlerce sevip okşadığım hayvanlara, acı çektirilmesini hiç sevmezdim, günlerce ağlardım ama, aile büyüklerini ziyaret edişlerimizi, tüm kuzenleri bir arada görmemizi, heyecanlı kucaklamaları, çay kokularını, tabak çatal seslerini halen keyifle hatırlarım. Sadece bayramlarda kullanma fırsatım olduğu askılı çantamı sık sık açar, topladığım paraları sayar, sekerlerimi kontrol ederdim. Bugün halen bu anılar içimi ısıtıyorsa, yüzümde bir gülümseme oluşturuyorsa, bu değerli anılardan çocuklarımın da olması gerekir diye düşünüyorum. Bu anıların zamanı şimdi, sonra geç olacak. Evet onlar bizim topraklarımızdan uzakta, başka topraklarda büyüyorlar, bu toprakların gelenekleriyle yoğuruluyorlar, ama bunlar onların atalarının, anne ve babalarının alışkın olduğu, coşkuyla katıldığı gelenekler değil, bu nedenle eksik kalacaktır diye düşünüyorum. Onları bütünleyecek olanlar atalarının gelenekleri.

Şimdiye kadar burada bayramlarımız bir telefon konuşması kadardı. Annemlerle konuşurken... Telefonda bayramlaşıyoruz, kimleri gördüklerini anlatıyorlar, selamlarımı, en yeni haberleri alıyorum. Kızlar okulda değil ise onlarda konuşuyorlar. Telefonu kapatmam ile bayramımız sona ermiş oluyor. Bazen buradaki Türk ailelerle bir restoranda yemek yiyoruz. O vakit genelde çocuklara küçük hediye paketleri hazırlıyorum.

Bu sene bayram hafta arası, şükran günü tatiliyle de çakıştı, herkes tatil hazırlığında. İçim rahat etmedi, ailecek bir Iran restoranında yemek yedik, adet olduğu üzere et,pilav ve ayran ile. Öncesinde ise onlara bayram hediyeleri aldım. Noel gibi heyecanla beklesinler, hatırlasınlar bayramlarını diye. Elimizi öptüler heyecanla, hediyelerini ve harçlıklarını almak üzere. Yüzlerindeki mutlu ve huzurlu ifade “Bugün Bayram” dedirtiyordu.