Babaları onlar için hediye düşüne dursun, kızlarım bana bugün, en güzel hediyeleri verdiler bile.
Günüme Defne’nin gittiği yuvadaki ufak bir törenle başladım. Minikler bize anne ile ilgili bir şarki söylediler. Birlikte kek yedik ve öğretmenleri miniklerle birlikte hazırladıkları hediyeleri sundular. Minik bir çantacık üzerine el izleri basılmıştı, birde kart boyamışlardı. O el izlerine ben zaten bayılırım, biterim, öpmek gelir içimden. Yalnız şimdilik Defne, benim için hazırladığı hediyeden ayrılamadığından, hediyeme tam kavuşmuş sayılmam.
Yasemin’de okuldan getirdi hediyesini. Minik saksı dekore etmişlerdi, üzerine kağıttan bir çiçek ekleyip, üstüne de kendi resimlerini yapıştırmışlar, güzel çiçeklerimiz olmuşlar.
Hazırlanmış çok hoş da bir kart var. Yasemin sesli okumamı istedi, başaramadım. Gözyaşlarına boğulmama anlam veremedi, anneciğim dedim, o kadar mutluyum ki şu anda, sevinçten ağlıyorum.
Kartın üstündeki şiirde, İngilizce olarak şunlar yazıyor:
SIHIRLI ANNEM
Benim annem bir sihir.
Nedenini biliyor musunuz?
Belki tahmin edebilirsiniz.
Çok küçük ve sıkı bir kördüğümü bile çözebiliyor.
Eğer kakaom çok sıcaksa ya da sekeri azsa
O hemen saniyede problemi çözüyor
Bir çocuk yetiştirmenin en az iki anne gerektireceğini düşünebilirsiniz.
Yok hayır efendim
Benim annem ikimize de bakıyor: hem babama hem bana….
Sevgiler, Yasemin
İçinde ise kendisi şunları yazmış:
Anneler günün mutlu olsun. Sen annelerin en iyisi, en güzelisin. Sevgiler, Yasemin.
Hemen söyleyeyim, bu iş gittikçe güzelleşiyor. Onun kendi düşüncelerini, kendi el yazısıyla yazdığı bu satırları, titreyerek okudum.
Ben okulda hazırlık yapacaklarından habersiz, ondan bana bir kart hazırlamasını istemiştim. Disney’in ebeveynlere yönelik dergisindeki bir yarışmadan esinlenerek, kartın içine ben de ve benimle yapmayı en çok sevdiği şeyleri yazmasını istedim. Bir amacım da sevdiği şeyleri öğrenip, daha çok yapabilmek, o yönde hatıralar oluşturabilmek.
Kartın üzerine şunları yazmış:
Seninle yapmayı en sevdiğim şey birbirimizi öpmemiz. En unutulmaz anım, bu sene sınıfıma yardımcı olarak katıldığın zamanlar. (Bu bana gittikçe zor gelen bir zaman dilimiydi, ama bu satırları okuyunca, o iş birden hafifledi kafamda şimdi, çocuğuma unutulmaz anılar veriyormuşum, o halde değdi.) ve 23 Nisan toplantısında ben ip atlarken bana katılmış olman.
Bu kadar güzel övgüden sonra içimden bir tek şey geçiyor: “ Ne Mutlu Anneyim Diyene!”.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder