Bugün

Saatlerdir ama aslında günlerdir hep içimden bloğuma yazıyorum. Bir türlü gerçekten yazma fırsatını yakalayamadım. Sanırım bu blog benim ödüllerim kategorisine giriyor ve bu aralar kendimi ödüllendiremeyecek kadar koşturuyorum. 

Bu sabah kararlıydım ama. Bugün mutlaka yazacağım dedim kendime. Yasemin'i okula bırakıp, Defne'ye kahvaltısını yaptırdıktan sonra hiçbir engelim yoktu. Kahvemi yudumlamaya hazır olduğumda yukarı çıkıp bilgisayarımı aşağıya indirmeye karar verdim. Ama dedim kendi kendime eğer biraz çamaşır katlarsam bir kısmını yukarıya çıkarken çıkarabilirim. Yukarıya çıktığımda beyaz çamaşırların yıkanması gerektiğini hatırladim. Sinan dün akşam gözlerini devirmemeye çalışmıştı, ben anlamıştım bu işin öncelikler sırasına alınmasının gerektiğini. Beyazları toparlayıp indirirken, yukarıda kalmış bardaklara gözüm takıldı, ikinci bir tur yapmaya karar verdim. Aşağıya indiğimde Defne bir sandeviç daha istediğini söyledi, hemen sandeviçini hazırlayıp, çamaşırları makinaya koyup, yukarı çıktım. Elim kolum bardaklarla dolu geri döndüm. Tekrar biraz katladığım çamaşırlardan alıp yukarı çıktım. Tüm odaları dolaşıp, çamaşırları yerlerine yerleştirdikten sonra, bilgisayarımı kucaklayıp aşağıya indim. 

Bilgisayarımı açınca çok yakın arkadaşımın doğum gününü hatırladım, hemen hem mesaj gönderdim, hem de telefonla aradım. Onunla konuşmamı tamamlamadan annemlerin aradığını farkedip o tarafa geçtim. O sırada beni merak eden diğer arkadaşıma, annemleri kapadıktan sonra arayacağımı belirtip annemlere geri döndüm. Bizi bilgisayardan görmek isteyen annemlerle, sonra arkadaşımla muhabbetimi bitirdim ki, Defne ara yemek zamanının geldiğini hatırlattı. Atıştırdığı şeyler yetmeyince öğlen yemeği hazırlamaya karar verdim. 

Şimdi öğlen yemeği, bulaşık makinasını boşaltma ve çamaşırları kurutucuya  geçirme ve akşam programı için başka bir arkadaşımla anlaşma konusması sonrası nihayet buradayım.Yasemin'i almama 20 dakika kaldı demek için! En azından başardım, birşeyler yazabildim.