Türkiye’nin en güzel şeyi insan faktörü bence. Herkes o kadar sıcak, eli üzerindeki…Amerika macerası öncesi beni bunaltan mesafesizlik, simdi içimi ısıtmıştı. Komşuların kafalarını okşayan elleri çocuklarımı ilk basta ürkütse de sonraları onlar üzerinde güzel bir güven duygusu oluşturdu. Kocaman bir aileydik burada.
Bahçe içindeki bir apartmanda oturan annemin komşu çocukları, aynen vaktinde bizim olduğumuz gibi bütün gün dışarıdaydılar. Yasemin “sokağa çıkmak” deyişini öğrendi. Önceleri “Olmaz, dur bende yanında durursam ancak!” şartlarım zamanla önemini yitirdi ve arkadaşlarını görünce dışarı fırlamaya başladı büyük kızım. Balkondan bizim gözetimimizle tabii. Hele öylesine rutin ev ziyaretlerine, oyun davetlerine bayıldı. Amerika’daki gibi önceden tarih belirleyip bir oyun günü yapmak gibi değil, biranda gelişen programlar. Sonra orada bir suru teyze, amca, anneanne ve dede vardı çocuklarıma. Yan dairede oturan çocukluk arkadaşımın annesine bile sık seyahatleri vardı kızımın.Resimler yapıp armağan etmeye gidiyordu, sonrada elinde bisküvisi, çikolatalı gofret ya da simidi ile geri geliyordu. Resimlerine nihayet alıcı bulmuştu.
Tüm bu ilgi, çocuklarımın oradaki mutluluğu beni çok düşündürdü bu defa. Beklide kendimi kandırıyordum, Amerika’da çocuklarımı büyütmek daha kolay derken. Çok güzel ve temiz oyun parkları, ücretsiz düzenlenen bir dolu çocuk aktivitesi vardı bu yaşadığımız ülkenin. Türkiye’de bir apartman dairesi içinde nasıl büyüyeceklerdi, ben onları nasıl zaptedecektim. Oysa çocuklarımın varlığını hiç bu kadar hafif hissetmemiştim. Komşular, akrabalar zaten büyük kızımın aktivite açlığını almışlardı üzerimden. Geriye kalan ufaklığın ise ilgilenmek için gönüllüsü çoktu.
Akrabaları, kızlarıma dünyanın en önemli çocukları, biricik prensesleri muameleleri yapıyor, benim almayacağım şeyleri alıp şımartıyordu.Çocuklarımı bu mutluluktan bu güzellikten mahrum etmek doğru mu diye düşündüm, düşünüyorum. Bütün bunlar bizim Türkiye’de vazgeçemediklerimizdi. “Amerika’ya gitmeyelim anne! Söyle babam gelsin.”, diyordu Yasemin bile.
Şimdilik Türkiye planlarımız biraz daha beklemede. Biz bu arada hayatımıza yeniden donduk ve buranın güzelliklerini benimsedik bile. Yinede sık sık tatil resimlerimize bakıp, sevdiğimiz şeyler için iç geçirmiyor değiliz. En popüler aktivitelerimizde bir sonraki yazıda.
Bahçe içindeki bir apartmanda oturan annemin komşu çocukları, aynen vaktinde bizim olduğumuz gibi bütün gün dışarıdaydılar. Yasemin “sokağa çıkmak” deyişini öğrendi. Önceleri “Olmaz, dur bende yanında durursam ancak!” şartlarım zamanla önemini yitirdi ve arkadaşlarını görünce dışarı fırlamaya başladı büyük kızım. Balkondan bizim gözetimimizle tabii. Hele öylesine rutin ev ziyaretlerine, oyun davetlerine bayıldı. Amerika’daki gibi önceden tarih belirleyip bir oyun günü yapmak gibi değil, biranda gelişen programlar. Sonra orada bir suru teyze, amca, anneanne ve dede vardı çocuklarıma. Yan dairede oturan çocukluk arkadaşımın annesine bile sık seyahatleri vardı kızımın.Resimler yapıp armağan etmeye gidiyordu, sonrada elinde bisküvisi, çikolatalı gofret ya da simidi ile geri geliyordu. Resimlerine nihayet alıcı bulmuştu.
Tüm bu ilgi, çocuklarımın oradaki mutluluğu beni çok düşündürdü bu defa. Beklide kendimi kandırıyordum, Amerika’da çocuklarımı büyütmek daha kolay derken. Çok güzel ve temiz oyun parkları, ücretsiz düzenlenen bir dolu çocuk aktivitesi vardı bu yaşadığımız ülkenin. Türkiye’de bir apartman dairesi içinde nasıl büyüyeceklerdi, ben onları nasıl zaptedecektim. Oysa çocuklarımın varlığını hiç bu kadar hafif hissetmemiştim. Komşular, akrabalar zaten büyük kızımın aktivite açlığını almışlardı üzerimden. Geriye kalan ufaklığın ise ilgilenmek için gönüllüsü çoktu.
Akrabaları, kızlarıma dünyanın en önemli çocukları, biricik prensesleri muameleleri yapıyor, benim almayacağım şeyleri alıp şımartıyordu.Çocuklarımı bu mutluluktan bu güzellikten mahrum etmek doğru mu diye düşündüm, düşünüyorum. Bütün bunlar bizim Türkiye’de vazgeçemediklerimizdi. “Amerika’ya gitmeyelim anne! Söyle babam gelsin.”, diyordu Yasemin bile.
Şimdilik Türkiye planlarımız biraz daha beklemede. Biz bu arada hayatımıza yeniden donduk ve buranın güzelliklerini benimsedik bile. Yinede sık sık tatil resimlerimize bakıp, sevdiğimiz şeyler için iç geçirmiyor değiliz. En popüler aktivitelerimizde bir sonraki yazıda.
bence de teyzecimm öenmli olan sevdiklerimizle ve hic bi zmn vazgecemiyeceklerimizle biarada yakın olablmek.belki düşüüncelerinde bu sözcüklerin de yeri olur die söledm:)
YanıtlaSil