Blogculukla ilgili bir ders aldım birkaç ay önce. Yarı Japon eğitimcilerden birisi, bir Japon geleneğinden bahsetti. Bu geleneğe göre Japonlar, yeni yıla girerken, hayatlarına girecek yeni şeylere yer açmak için, artık kullanmadıkları, işlerine yaramayan şeyleri temizlerlermiş. Hem evde, hem de dışarıda…
Dışarıda bölümü, hayatınızda değiştirmeniz gereken, size yük olan ilişkileriniz. Hani vardır ya, ne kötü gününüzü bilirler, ne iyi gününüzde sizi alkışlarlar, ama hep bir şekilde hayatınızda problem yaratırlar. Sanırım listenin en başında onlar olmalı, kurtulunması gerekenlerin. Birde dost mudur, düşman mıdır bir türlü anlayamadıklarınız vardır. Yüzünüze işlerine geldiğiniz sürece gülerler, ama kolay harcarlar sizi. Her seferinde bir kırıklık, ufakta olsa yaralanmalar bırakarak. Nedenini bilemezsiniz, hayatınıza etkileri negatiftir, ama bir şekilde vaktinizi harcamaya, ya da onlar için üzülmeye devam edersiniz. İşte zamanınızı boş yere harcamanıza neden olduklarından, onlardan da hemen kurtulunmalı. Kurtulmalı ki hayatımıza güzel etkileri olacak, ilerlememize yardım edecek, bizi yaralamayacak dostları bulmak icin enerjimiz ve zamanımız kalsın. Tabii en önemlisi bize çok ihtiyacı olan ailemize…
Tabii dile kolay, ya uygulaması…Ben daha eskiyen eşyalarımızdan kurtulamıyorum. O kadar sadığım ki anılarıma. Kızların odaları, fazla eşyadan taşmış, artık bu şekliyle derli toplu tutmamız mümkün değil. Sağa bakıyorum, sola bakıyorum, her biri benim en sevdiğim anıların ayrı bir bekçisi gibi dikiliyorlar. Minicik ellerin gölgesi, süt kokulu nefeslerin kokusu, cocuklarımın izleri var üzerlerinde. Ben onları bırakamam ki…
Farkındayım sonsuza kadar saklayamıyacağımın. Şimdilerde hepsinin resmini çekiyorum.Kızlarım büyüyor ve ben onların geleceklerine yer açmalıyım. Yeni heveslerine, yeni elbiselerine, yeni oyuncaklarına…Biraz motivasyon, biraz kuvvet, biraz da fikir gönderin bana olmaz mı?
Bol kahkahalı, anlamlı, sımsıcak dostuklarla beslenmiş, sağlıklı, huzurlu ve en önemlisi sevdiklerinizle birlikte güzel bir yıl geçirmenizi dilerim.
Seni o kadar iyi anlıyorumki eşyaya bağlılık aslında sadakatın bir göstergesi... hele söz konusu çok hızlı büyüyen sevdiklerimiz ise çok zor veda etmek anlara anılara çünkü hepsini saklamak hem mekanlarda hemde beyinde çok mümkün olamıyor... Ama insanoğlu ileriye doğru yürür doğası öyledir hal böyleyken ileriye yer açmak gerek evet bir cesaret kucakla anıları başka olmayan insanlara anı olacak hediyeler yap onları, sense seninkileri yüreğine yerleştir eminim günü geldiğinde ne hazineler bulacaksın orada ben senin bebekliğinle ilgili küçüklüğünle ilgili ne çok şey hatırlar oldum son dönemlerde kalbimin köşesinde anılar yığın yığın ama senin bebekliğine ait bir tulumun var sadece elimde :) ne çabuk geçti ve geçiyor zamansız zamanlar ....
YanıtlaSil