Dogumla baslayan sancilarim, bebegimin her bir yeni gelisiminde kasintilarla devam ediyor. Artik bu kasilmalar fiziksel degil, ruhumda. Defne benden ayrilma yolculugunu dokuz ayini doldurmasina az bucuk kala tamamladi.
Bu yeni gelisim meyvelerini vermeye basladi bile.Dun gece benim onun yerine kardesini yatirmamdan sikayetci Yasemin’imi yatirmaya kalkisinca, Defne ona kollarini acan teyzesine sigindi. Kafamda benden ayri uyumaz nasilsa, Yasemin’i yatirir ona kosarim diye dusunmusdum. Uyudu. Hem de hic sikayet etmeden. O ucmak icin kanatlarini hazirlarken, ben yaklasan bagimsizligimiza sevinemiyorum. Bilmedigim bir afetin on hazirliklari diye mi bu kadar irkiliyorum? Zamani gelince annemin itinayla buyuttugu kanatlarimi alabildigince kocaman acip gidebildigim en uzak koseye uctugum icin mi? Benim gibi yapip uzaklara gidecekler ve senede bir kere gorebilicegim onlari korkusu mu?
Diger yandan fazlasiyla bagimsiz buyuk kizima bakiyorum. O da buyurken ayni endiseleri yasamis, onu kaybedicem sanmisdim. Hatta dogum oncesi dusumu alirken benden ayrilacak, heryere tasiyamiyacagim artik yanimda diye uzun uzun aglamisdim. Oysa tum bagimsiz ruhuna ragmen her dustugunde bana kosmuyor mu? Her basarisinin nihai onaycisi ben degil miyim? Benden bir aferin duymak icin sevmediklerini yiyip, sevdigi oyunlari birakmiyor mu? Butun bunlari bildigim halde her yeni adimin bende yarattigi bu korku firtinasi niye?
Aslinda bu bagimsizlik bir can egrisine benzemiyor mu? Bebeklik yaslarinda herbir adimla gelisen bagimsizlik, genclik yillarinin ortalarinda, aile kurmadan az once bir pik yapip, sonra tekrar gun be gun, tecrube be tecrube bambaska, degisik bir bagimliliga donusmuyor mu?
Bir annenin en mutlu, ayni zamanda en huzunlu zamanlari oluyor cocuklarinin bagimsizlik adimlari. Bir yandan basarmalari icin ellerinden tutarken, diger yandan icimden birseyler aleyhine calisiyor mutlulugumun. Bu adimlarin herbiri beni hayatlarindan uzaklastiracak adimlar olacak bir gun. Bu gelisimler zamanla birseyleri bana tercih etmeye baslayacaklarinin habercisi. Bir gun bir oyunu, diger gun bir arkadasi, gelecekde eslerini tercih edecekler bana. Boyle olmasi gerekiyor, hayatin duzeni bu sekilde. Hazirim ben tum bu donemlere, hatta bu sekilde olmasi icin elimden geleni yapacagim.Birgun oyunu tercih etmesi icin cesaretlendiricem yarin esini. Disi kus yapar yuvayi, once yuvani koruyacak, dusuneceksin diyecegim., tipki annemin ogutleri gibi. Yasadigim ic bulantilarim benimle ilgili, kendim cozecegim, onlara hicbirsey belli etmeden. Icerden aglayip, disardan gulucem.
Bir haftadir her firsatta dusundum dusundum, sonunda duygularimi tasirdim. Hayatimizda yeni bir donem basladi, kabul etmem lazim. Bu icli agitin, kendini teselli calismalarimin nedeni: Defnem, bebegim, memeyi birakdi.
Bu yeni gelisim meyvelerini vermeye basladi bile.Dun gece benim onun yerine kardesini yatirmamdan sikayetci Yasemin’imi yatirmaya kalkisinca, Defne ona kollarini acan teyzesine sigindi. Kafamda benden ayri uyumaz nasilsa, Yasemin’i yatirir ona kosarim diye dusunmusdum. Uyudu. Hem de hic sikayet etmeden. O ucmak icin kanatlarini hazirlarken, ben yaklasan bagimsizligimiza sevinemiyorum. Bilmedigim bir afetin on hazirliklari diye mi bu kadar irkiliyorum? Zamani gelince annemin itinayla buyuttugu kanatlarimi alabildigince kocaman acip gidebildigim en uzak koseye uctugum icin mi? Benim gibi yapip uzaklara gidecekler ve senede bir kere gorebilicegim onlari korkusu mu?
Diger yandan fazlasiyla bagimsiz buyuk kizima bakiyorum. O da buyurken ayni endiseleri yasamis, onu kaybedicem sanmisdim. Hatta dogum oncesi dusumu alirken benden ayrilacak, heryere tasiyamiyacagim artik yanimda diye uzun uzun aglamisdim. Oysa tum bagimsiz ruhuna ragmen her dustugunde bana kosmuyor mu? Her basarisinin nihai onaycisi ben degil miyim? Benden bir aferin duymak icin sevmediklerini yiyip, sevdigi oyunlari birakmiyor mu? Butun bunlari bildigim halde her yeni adimin bende yarattigi bu korku firtinasi niye?
Aslinda bu bagimsizlik bir can egrisine benzemiyor mu? Bebeklik yaslarinda herbir adimla gelisen bagimsizlik, genclik yillarinin ortalarinda, aile kurmadan az once bir pik yapip, sonra tekrar gun be gun, tecrube be tecrube bambaska, degisik bir bagimliliga donusmuyor mu?
Bir annenin en mutlu, ayni zamanda en huzunlu zamanlari oluyor cocuklarinin bagimsizlik adimlari. Bir yandan basarmalari icin ellerinden tutarken, diger yandan icimden birseyler aleyhine calisiyor mutlulugumun. Bu adimlarin herbiri beni hayatlarindan uzaklastiracak adimlar olacak bir gun. Bu gelisimler zamanla birseyleri bana tercih etmeye baslayacaklarinin habercisi. Bir gun bir oyunu, diger gun bir arkadasi, gelecekde eslerini tercih edecekler bana. Boyle olmasi gerekiyor, hayatin duzeni bu sekilde. Hazirim ben tum bu donemlere, hatta bu sekilde olmasi icin elimden geleni yapacagim.Birgun oyunu tercih etmesi icin cesaretlendiricem yarin esini. Disi kus yapar yuvayi, once yuvani koruyacak, dusuneceksin diyecegim., tipki annemin ogutleri gibi. Yasadigim ic bulantilarim benimle ilgili, kendim cozecegim, onlara hicbirsey belli etmeden. Icerden aglayip, disardan gulucem.
Bir haftadir her firsatta dusundum dusundum, sonunda duygularimi tasirdim. Hayatimizda yeni bir donem basladi, kabul etmem lazim. Bu icli agitin, kendini teselli calismalarimin nedeni: Defnem, bebegim, memeyi birakdi.
Ne cabuk buyuyorlar degil mi? Keske hep icimizde olduklari zamanlar kadar yakin olsalar derken buluyorum kendimi ben de. Sonra her yasin kendi guzelliklerini yasarken, kendi kendine basardiklarini gordugumde ben olmasam da ayakta durabilecek, bir genc erkek oldugu zamanlar canlaniyor gozumde. :") Neler hissettigini tahmin edebiliyorum, Ozan da Defne gibi tam 9. ayinda vazgecmisti, emmekten. Oysa benim butun gun eve ne zaman gidecegim diye saydigim saatlerden sonra dunyanin en mutlu insani oldugum anlardi pamuk yanagini gogsumde hissettigim zamanlar ama bana sormadan, istemesem de bitmisti iste, benim kucuk adamim 9 aylik yasi, damla kadar boyuyla karar vermisti artik, ilk bebekligini geride birakip cocuk olma yoluna girmeye. Onun karariydi, ben zorlamadim, kabul ettim sadece, hos zorlamasam da ise yaramazdi, o zaman ise yaramayacagini bilemeyecek kadar az taniyordum cunku Ozan'i. Buyudukce kendi kararlarini alan, istemedigi hicbirseyi yapmayan bir cocuk oldu, sanirim oyle de bir genc adam olacak. Okul muduru bile bazi yontemler icin bunlar Ozan da ise yaramaz cunku istemedigi surece hicbirseyi yaptiramayiz ona dediginde, evet dedim artik ev disinda kendi oluyor, buyuyor oglum. Evet buyudukce eskisi kadar cok sokulmuyorlar insana, bazen opmek istedigimde bile ama anne simdi isim var deyip kaciyor bizim ufaklik ama dedigin gibi ne zaman cani yansa, uykusu mahmur uyandigi, sarilip sekerleme yapmak istedigi sabahlarda, parmagindaki igne ucu kadar siyrigi opecek, gogsunde huzur bulacak bir kucak aradiginda ilk adres yine biz anneleriyiz. Zaten bizim yapmaya calistigimizda bu degil miydi Cigdemcim. Kendi ayaklari uzerinde durabilen, kendi kararlarini veren, istemedigi birseyi yapmayan, sevgisini belli edebilen ama ihtiyaci oldugunda onu kosulsuz seven koca bir yuregin oldugunu, annesinin her kosulda basina ne gelirse, ne yaparsa yapsin onu sevecegini bilmesi degil miydi? Oluyor iste yavas ve saglam adimlarla, birey olmaya basliyorlar ama bizim verdigimiz degerlerle, kanatlarini buyuturken, arada bir Defne'nin simdi yaptigi gibi soyle bir havalanip kanatlarini test ederek yapiyorlar. Yurumeye basladiginda, konusmaya basladiginda da ayni seyleri hissedeceksin, daha once yasadin biliyorsun. Meyvelerimiz hayata kendi tirnaklariyla tutunmaya basliyorlar, bunu saglayabildigin icin kendinle gurur duymalisin ve Allaha sukretmelisin arkadasim. Cunku sen cok iyi bir annesin. :)
YanıtlaSil:(
YanıtlaSil